نویسنده : مجيد محمدي

دانشكده : دانشکده علوم انسانی

رشته/گرایش تحصيلي : فیزیولوژی ورزشی

استاد راهنما (استاد مدعو) : , حميد اراضي,

چكيده : چکیده تمرین مقاومتی با روش¬های مختلف، به¬ طور گسترده¬ای برای افزایش قدرت، توان و هایپرتروفی عضلانی ورزشکاران مورد استفاده قرار می¬گیرد و اهمیت این نوع تمرین در اجراهای ورزشی بر کسی پوشیده نیست. اما٬ اخیرا مدلی از این تمرینات مطرح شده است که آثار مثبت آن در مقایسه با روش های روتین روشن نشده است. بر این اساس هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر ٨ هفته تمرین مقاومتی با استفاده از زنجیر و بدون آن، بر قدرت٬ توان بی هوازی٬ محیط عضلانی و استقامت عضلانی در پرورش اندام کاران مبتدی بود. بدین منظور ۳۰ ورزشکار مبتدی با میانگین و انحراف معیار سن 7۵/۳ ± ۴۱/2۵ سال، قد ۵۳/۴ ± ۳۳/174 سانتی¬متر و وزن ۲۸/۴ ± ۴۹/6۹ کیلوگرم با 3 تا ۶ ماه سابقه¬ی تمرین باوزنه به¬ عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی¬ها به¬ صورت تصادفی در سه گروه مقاومتی بدون زنجیر (۱۰ نفر) ٬ مقاومتی با زنجیر (۱۰ نفر) و کنترل (۱۰ نفر) قرار گرفتند و از همگی آن¬ها پیش¬آزمون به¬ عمل آمد. پس از اندازه¬گیری¬های اولیه شامل قد، وزن، قدرت پویای بالاتنه و پایین¬تنه، استقامت عضلانی بالاتنه و پایین¬تنه ٬محیط عضلات بازو و ران و توان بی هوازی٬ دو گروه تمرینی به مدت 8 هفته با ۳جلسه تمرین در هفته با ۶۵ تا ۸۰درصد 1RM در چهار حرکت پرس سینه٬ کشش لت٬ اسکات و پشت ران خوابیده با دستگاه با حجم یکسان و رعایت اصل اضافه¬ بار در طول دوره، تحت تمرین قرار گرفتند. با این تفاوت که به میزان 20 درصد 1RM در طول دامنه¬ی حرکتی توسط زنجیر به وزنه گروه مقاومتی بازنجیر اضافه می¬شد. اضافه شدن بار زنجیر تا بدان¬جا ادامه می¬یافت که کل زنجیرها از زمین جدا شود. یکسانی سرعت اجرای حرکت نیز در دو گروه توسط مترونوم کنترل ¬شد. نتایج آزمون t همبسته نشان داد که پس از 8 هفته تمرین مقاومتی، قدرت بالاتنه و پایین¬تنه و استقامت بالاتنه و محیط بازو و ران در هر دو گروه مقاومتی بدون زنجیر و مقاومتی با زنجیر ، افزایش معنی¬داری داشت (05/0P≤). همچنین استقامت پایین تنه فقط در گروه مقاومتی با زنجیر افزایش معنی داری داشت (05/0P≤). ولی توان بی هوازی تغییر معناداری پیدا نکرد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که پس از 8 هفته تمرین مقاومتی، بین قدرت بالاتنه و پایین¬تنه ٬ استقامت عضلانی بالا تنه و پایین تنه٬ محیط عضلات بازو و ران درسه گروه تفاوت معناداری وجود دارد(05/0P≤). همینطور نتایج تعقیبی توکی نشان داد که تفاوت معنی¬داری در افزایش قدرت بالاتنه و پایین¬تنه استقامت عضلانی بالاتنه و پایین¬تنه و همچنین محیط ران و بازو در گروه های تمرین مقاومتی بدون زنجیر و با زنجیر به نسبت گروه کنترل وجود داشت(05/0P≤). گروه تمرین مقاومتی با زنجیر به نسبت گروه تمرین مقاومتی بدون زنجیر افزایش بیشتری در قدرت و استقامت عضلات بالا تنه و پایین تنه پس از هشت هفته تمرین کسب کردند که این افزایش و تفاوت از لحاظ آماری معنادار بود (05/0P≤). در حالی که بین محیط ران و بازو در دوگروه مقاومتی با زنجیر و بدون زنجیر تفاوت معناداری نداشت. نتیجه گیری: به طور کلی نتایج این تحقیق نشان می¬دهد که تمرین مقاومتی به روش سازگارپذیر (ترکیب وزنه و زنجیر)، اثر بیشتری بر افزایش قدرت و استقامت پرورش اندام کاران مبتدی به نسبت روش مقاومت بدون زنجیر دارد. واژگان کلیدی: تمرین مقاومتی بدون زنجیر، تمرین مقاومتی با زنجیر، قدرت عضلانی، استقامت عضلانی.

تاريخ دفاع : 1395-6-31