نویسنده : فاطمه ابراهیم زاده

دانشكده : دانشکده علوم انسانی

رشته/گرایش تحصيلي : زبان وادبيات فارسي

استاد راهنما (عضو هیات علمی مرکز) :علیرضا اقدامی معافی, ,

چكيده : چکیده: واژه¬ی هنر در زبان فارسی قدیم بر فضایل چهارگانه شجاعت، عدالت، عفت و حکمت عملی دلالت دارد که مجموعاً به معنی فرزانگی است. هنر در اشعار کلاسیک فارسی عمدتاً به معنی فضیلت و دانش به کار رفته است. فَن، واژه‌ای فارسی به معنی راه و روش و شگرد و مهارت‌های انجام کاری است. این واژه کوتاه ‌شده¬ی فند است که در فارسی به همان معنای شگرد است. این پژوهش به روش توصیفی - تحلیلی انجام شده و مقصود از آن بررسی مفاهیم هنر و فن را در مثنوی مولوی است. نتایج به دست آمده نشان می¬دهد: اصطلاح هنر در مثنوی عموماً در معانی متعالی از قبیل: فضل، کمال اخلاقی، علم، شایستگی، توانایی روحی و موارد مشابه به کار رفته و در ابیات معدودی نیز دلالت بر مکر، ریاکاری، نادانی و سحر دارد. از سوی دیگر، واژه¬ی فن غالباً در معانی شگرد، زیرکی و مهارت ویژه در انجام امور کاربرد یافته، اما گاهی به حرفه¬هایی مانند حکایت¬گری، آینه گری، نقاشی، دباغی، شبانی، خیاطی، معلمی و مشاغل دیگر اشاره دارد. شیوه¬ی مولوی برای بیان مفاهیم انواع هنرها و فنون حکایت پردازی و داستان سرایی است. واژه¬های کلیدی: هنر، فن، مثنوی معنوی، مولوی.

تاريخ دفاع : 1396-6-21