نویسنده : زهرا شهریور لنگرودی

دانشكده : دانشکده علوم انسانی

رشته/گرایش تحصيلي : زبان وادبيات فارسي

استاد راهنما (عضو هیات علمی مرکز) :علیرضا اقدامی معافی, ,

چكيده : چکیده: به الگوهای مشخصی از اندیشه و رفتار که نحوه¬ی مواجهه¬ی شخصی فرد را در تعامل با محیط اجتماعی¬اش رقم می‌زند، شخصیت گفته می¬شود. شخصیت پردازی عاملی است که به وسیله¬ی آن می¬توان ویژگی¬ها، روحیات، افکار شخصیت را برای خواننده روشن کرد. شخصیت پردازی عموماً به دو طریق مستقیم (توصیف صریح) و غیرمستقیم (نمایش و کنش¬ها، روایت گفتگوها و ...) صورت می¬گیرد. فردوسی در داستان¬های شاهنامه به عنصر شخصیت و مقوله¬ی شخصیت پردازی توجه فراوانی داشته است. تحقیق حاضر به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده و مقصود از انجام آن تبیین انواع شخصیت و تحلیل شیوه¬های شخصیت پردازی در دوره¬ی تاریخی شاهنامه بوده است. نتایج به دست آمده نشان داد: در داستان¬های مورد بررسی انواع شخصیت¬ها به لحاظ تحول پذیری، عملکرد در طرح و ویژگی¬های فردی اعمّ از پویا، ایستا، اصلی، فرعی، نوعی، ساده، کامل و ... وجود دارد. شیوه فردوسی در شخصیت پردازی غالباً به صورت غیرمستقیم است. او در دوره تاریخی بیشتر به ویژگی¬ها و صفات حماسی و پهلوانی قهرمانان و شخصیت¬ها پرداخته است.

تاريخ دفاع : 1396-6-21