نویسنده : کبری حشمت فخرآبادی

دانشكده : دانشکده علوم انسانی

رشته/گرایش تحصيلي : زبان وادبيات فارسي

استاد راهنما (عضو هیات علمی مرکز) :سیدحسن سیدترابی, ,

چكيده : عصیان و نافرمانی نوعی شکستن قوانین و محدودیت‏ها است که حوزه‏های مختلف فردی و اجتماعی را دربرمی‏گیرد. عصیان و نافرمانی به خارج شدن از اصول و قوانینی گفته می‏شود که توسط قدرتی برتر وضع شده است. این قوانین اگر در حیطه‏ی مذهب باشند، گناه محسوب شده و اگر در حیطه‏ی اجتماعی باشند، سرکشی و شورش تلقی می‏شوند. در ادبیات، می‏توان بازتاب‏‏های مختلفی از هر دو رویه را مشاهده کرد. این پژوهش با هدف بررسی مقایسه‏ای میان دیدگاه احمد شاملو و سهراب سپهری نسبت به مقوله‏ی عصیان و نافرمانی با روش توصیفی - تحلیلی انجام شده و نتایج حاصل از آن نشان داد که هر دو شاعر، نسبت به قوانینی که خلاف انسانیت و آزادی اجتماعی باشند، واکنش نشان داده‏اند. در این میان، شاملو به دلیل دیدی سیاسی که بیشتر اشعار او را دربرگرفته بیشتر به عصیان‏‏‏های اجتماعی مانند سکوت، تسلیم در برابر قوانین نادرست و نافرمانی نسبت به شرایط موجود جامعه اشاره کرده است؛ اما سهراب سپهری، به درونیات و قوانین فردی که برخاسته از فرهنگ و افکار انسانی است، توجه نشان داده است، مانند ناامیدی که او آن را نوعی عصیان قلمداد کرده است. اما در مواردی چون عواقب عصیان، دعوت به آن و عصیان نسبت به درونیات و ... هر دو شاعر دارای رویکرد فکری یکسان و نقطه‏نظر مشابه هستند.

تاريخ دفاع : 1396-6-28