نویسنده : فاطمه قربانی

دانشكده : دانشکده علوم انسانی

رشته/گرایش تحصيلي : فیزیولوژی ورزشی

استاد راهنما (عضو هیات علمی مرکز) :شهرام غلامرضایی, ,

چكيده : هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر 8 هفته تمرینات ترکیبی بر توان هوازی، توان بی‌هوازی، کیفیت زندگی و بهداشت روان زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ بود. 20 زن (سن: 86/3 ± 15/41 سال؛ قد: 37/5 ± 10/163 سانتی‌متر؛ وزن: 63/8 ± 58/72 کیلوگرم؛ شاخص توده بدن: 56/2 ± 24/27 کیلوگرم بر متر مربع) مبتلا به دیابت به‌صورت نمونه در دسترس و بر اساس معیارهای ورود به پژوهش از قبیل دامنه سنی 55-35 سال، عدم فعالیت ورزشی منظم طی 6 ماه پیش از پژوهش و عدم ابتلا به بیماری‌های قلبی-عروقی و مفصلی برای شرکت در پژوهش انتخاب شده و به‌طور تصادفی به دو گروه 10 نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه تجربی 3 جلسه در هفته به انجام تمرینات هوازی و مقاومتی پرداختند؛ در حالیکه آزمودنی‌های گروه کنترل هیچ‌گونه فعالیت منظمی در این مدت نداشتند. تمرینات هوازی شامل 20 دقیقه دویدن روی تردمیل با شدت 60-70 درصد ضربان قلب بیشینه بود. تمرینات مقاومتی شامل 6 ایستگاه بود که در 3 ست 10 تکراری با شدت 60 درصد یک تکرار بیشینه اجرا شد. 24 ساعت قبل و بعد از دوره تمرینی، توان هوازی (آزمون یک مایل راه رفتن راکپورت)، توان بی‌هوازی (پرش سارجنت و معادله جانسون و باهاموند)، کیفیت زندگی (پرسشنامه SF-36) و بهداشت روان (پرسشنامه GHQ) آزمودنی‌ها اندازه‌گیری شد. در مقایسه با گروه کنترل، مقادیر VO2max (در حدود 15 درصد؛ 004/0=p) و مولفه‌های کیفیت زندگی (در حدود 8 درصد؛ 01/0>p) گروه تجربی پس از دوره تمرین به‌شکل معنی‌داری افزایش و مولفه‌های سلامت روان به‌طور معنی‌داری بهبود یافته بود (در حدود 21 درصد؛ 01/0>p). با وجود این، اوج و میانگین توان بی‌هوازی گروه تجربی نسبت به گروه کنترل تغییر معنی‌داری نشان نداد (05/0

تاريخ دفاع : 97-4-27