نویسنده : هادی نوری ناورود

دانشكده : دانشکده علوم انسانی

رشته/گرایش تحصيلي : حقوق خصوصي

استاد راهنما (استاد مدعو) : , محمود علیزاده,

چكيده : ماده 466 قانون مدنی در تعریف عقد اجاره اینگونه بیان نموده است: «عقدي كه به موجب آن مستاجر مالك منافع عين مستاجره مي¬شود، اجاره¬دهنده را موجر و اجاره كننده را مستاجر و مورد اجاره را عين مستاجره گويند». درنتیجه اجاره عقدي است كه به موجب آن يكي از طرفين «منافع عين مستأجره» را در مقابل عوض معلوم براي مدت معين تمليك مي¬كند. ماده 558 قانون مدنی مصر نیز در تعریف ارئه شده در خصوص عقد اجاره رویه¬ی مشترکی در نظر گرفته است. عقد اجاره یکی از عقود معین که لازم و منجز است و در صورتی قابل فسخ است که قانون این اختیار را به مستاجر و موجر داده باشد که در تحقیق حاضر به بررسی موجبات حق فسخ در عقد اجاره پرداخته‌ایم. قانون روابط موجر و مستأجر مصوب 1356 درفصل 4 ماده12 در 5 بند موارد فسخ اجاره توسط مستأجر را بر شمرده است.بر اساس ماده 12 قانون مذکور مستاجر در صورتیکه عین مستاجره با اوصافی که در اجاره نامه منطبق نباشد؛ یا اگر در اثنای مدت اجاره عیبی در عین مستاجره حادث شود که آن را از قابلیت انتفاع خارج نموده و رفع عیب مقدور نباشد؛ یا در مواردی که مطابق شرایط اجاره حق فسخ مستاجر تحقق یابد و یا در صورت فوت مستاجر در اثنای مدت اجاره و درخواست فسخ اجاره از طرف کلیه ورثه و یا هرگاه مورد اجاره کلا یا جزا در معرض خرابی بوده و قابل تعمیر نباشد و یا برای بهداشت یا سلامت مضر بوده و باید خراب شود می‌تواند اجاره را فسخ نماید. تحقیق حاضر به صورت توصیفی-تحلیلی و با هدف بررسی تطبیقی شرایط فسخ در ماهیت عقد اجاره در قوانین موضوعه ایران و قوانین مصر انجام پذیرفته است.

تاريخ دفاع : 1397-11-1