نویسنده : معصومه امیرنژاد مژدهی

دانشكده : دانشکده علوم انسانی

رشته/گرایش تحصيلي : زبان و ادبيات فارسي - ادبيات تطبيقي (فارسي - عربي)

استاد راهنما (عضو هیات علمی مرکز) :ابوالفضل تقی پور, ,

چكيده : از جمله مضامین مطرح و مهم در ادبیات کلاسیک فارسی، مدیحه‏سرایی است. در مدیحه‏سرایی، شاعران با کمک صنایعی چون اغراق و تشبیه به برشمردن صفات برجسته‏ی شاهان و امرا پرداخته و گاه در برابر این اشعار صله دریافت می‏کردند. مدح و مدیحه‏سرایی به وسیله شاعران پارسی‌گوی درباری از ابتدای قرن سوم هجری و همزمان با سرکار آمدن طاهریان آغاز گردید و در سلسله‏ی صفاریان نیز ادامه یافت و در عهد سامانیان و غزنویان به اوج شکوفایی رسید. از جمله شاعران مدیحه‏سرا در ایران فرخی سیستانی و در زبان عرب متنبی است. این پژوهش با هدف بررسی مدح و مضامین آن در اشعار فرخی سیستانی و ابوالطیب المتنبی با روش توصیفی – تحلیلی در پنج فصل تهیه و تنظیم شده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که فرخی سیستانی از مضامین متنوع‏تری نسب به متنبی در اشعار مدحی خود استفاده کرده است. بیشترین تأکید فرخی بر مواردی چون جنگاوری، بخشندگی و دارای علم، فضل و هنر بودن است. متنبی نیز در اشعاری به ویژگی‏های درونی و بیرونی در مورد ممدوحان خود اشاره کرده است؛ در این میان تأکید بیشتر او بر بخشندگی و جنگاوری امرا و شاهان بوده است.  

تاريخ دفاع : 1397-06-21